Geboorte en dood zo dicht bij elkaar

Sinds vorige week ligt mijn moeder in t ziekenhuis,de dapperste vrouw die ik ken!!

Daar sta ik dan met mijn dikke buik naast haar bed,denkend aan de vraag lieve mam ga je t halen om je kleinzoon te zien..... Hou je t nog vol die 11 weekjes of helpt moeder natuur ons een handje en komt onze kleine man eerder...eerder om zijn oma nog een x te zien,oma die zo naar hem uitkijkt,haar eerste kleinzoon.

Oneerlijk is t leven,mijn moeder is net 52 geworden en vecht voor haar leven....2 jaar geleden werd MS geconstateerd,maar ma vocht als n tijger en kwam uit haar rolstoel en liep...de artsen waren verbaasd,maar bewonderde de kracht en t doorzettingsvermogen,met positief denken kom je dus een heel eind bleek maar!

Totdat vorig jaar eierstokkanker werd geconstateerd,wat eigenlijk na verder onderzoek al 2 jaar had zitten broeden en dus eigenlijk niet meer te genezen was...dit was iets wat we hoe dan ook zouden verliezen...

Na een operatie en n aantal chemokuren kwam de gevreesde dag,sorry mevrouw we zijn uitbehandeld...

Daar sta je dan....En nu?? Ma ging positief als ze is gewoon verder en geniet van alle kleine momenten die er zijn...helaas ging t 2 weken geleden even mis en ma verging van de pijn,morfine als pijnbestrijding werd n feit.

Vorige week maandag werd ze opgenomen met uitdrogingsverschijnselen en ze ligt nu nog steeds in het ziekenhuis,waar we niks anders kunnen doen op wachten wat komen gaat....

Allerliefste mam,hou t nog even vol!!!! We houden van je!!!